| شد خانه ز آه آتش اندود | چون تربت مجرمان پر از دود | |
| صبری نه که دل به راه دارد | واندیشه به دل نگاه دارد | |
| یاری نه که سینه را بکاود | خونابه‌ی دل برون تراود | |
| با زیستنی چنان که دانی | می‌بود به مرگ و زندگانی | |
| هر چند که مادر از سر سوز | می‌بود به نزد او شب و روز | |
| لیک آنکه ورا هوای یارست، | با مادر و با پدر چه کارست!؟ | |
| نی خویش ز دوست باشد افزون | کاین جان عزیز باشد، آن خون، |