| آتش که به شاخ ارزن افتد | زودار نکشی، به خرمن افتد | |
| با این تن پاک و گوهر پاک | آلوده چرا شوی بهر خاک؟ | |
| جایی منشین که چو نهی پای | تهمت زده خیزی، از چنان جای | |
| چون شهره شود عروس معصوم، | پاکی و پلیدی‌اش چه معلوم؟ | |
| آن کس که مگس ز کاسه راند | ناخوردن و خوردنش که داند؟ | |
| عشق ار چه بود به صدق و پاکی | خالی نبود ز شرمناکی | |
| آوازه چو گشت در جهان عام | صرفه نکند کسی به دشنام | |
| گردم نزنند کاردانان | چون باز رهی ز بد گمانان؟ | |
| مادر به حدیث نیک خواهی | لیلی به هلاک و سینه گاهی | |
| بر زانوی درد سر نهاده | لب بسته و خون دل گشاده | |
| با سوختگان حدیث پرهیز | روغن بود اندر آتش تیز | |
| بیمار ز هر چه داری اش باز | لب را به همان خورش کند ساز | |
| مادر چو شناخت کاو اسیرست | وان کن مکنش، نه جایگیرست | |
| تن زد ز نصیحتی که می‌گفت | گفت آن خبر نهفته با جفت | |
| بشنید پدر چو حال فرزند | گم شد ز خجالت و سرافگند | |
| فرمود که سرو نوبهاری | در پرده چو گل شود حصاری | |
| از پرده برون سخن نراند | خواند پس پرده هر چه خواند | |
| مه را به سرای بند کردند | دیوار سرا بلند کردند | |
| او ماند به کنج حجره دلتنگ | می‌دارد ز گریه خاک را رنگ | |
| هر ناله که عاشقانه می‌زد | آتش ز لبش زبانه می‌زد |