| لیلی خود ازو خراب جان تر | گشته نفس از نفس گران‌تر | |
| هر دو به نظاره روی در روی | در رفته خیال موی در موی | |
| لب مانده ز گفت و زبان هم | دل گشته بهم یکی و جان هم | |
| این زو به غم و گداز مانده | دل بسته و دیده باز مانده | |
| وان کرده نظر به روی این گرم | وافگنده ز دیده برقع شرم | |
| این گفته غم خود از رخ زرد | او داده جوابش از از دم سرد | |
| این دیده درو به چشم پاکی | او نیز، ولی به شرمناکی | |
| این گشته به اب دیدگان مست | او شسته ز جان خویشتن دست | |
| این کام خود از فغان خود دوخت | او، سینه‌ی خود، ز آه خود سوخت | |
| سلطان خرد برون شد از تخت | هم خانه به باد داد و هم رخت | |
| فریاد شبان بمانده از کار | میش آبله پای و گرگ خون‌خوار | |
| مستان ز شراب خانه جسته | خم بر سر محتسب شکسته | |
| مجنون ز نسیم آن خرابی | شد بی خبر از تنگ شرابی | |
| از خون جگر شراب می‌خورد | وز پهلوی خود کباب می‌خورد | |
| دزدیده درو نگاه می‌کرد | می‌دید ز دور و آه می‌کرد | |
| می‌بود ز نیک و بد هراسش | می‌داشت خرد هنوز پاسش | |
| اندیشه هنوز خام بودش | دل در غم ننگ و نام بودش | |
| چون لاله، جبین شگفته می‌داشت | داغی به جگر، نهفته می‌داشت | |
| می‌سوخت چو شمع با رخ زرد | در گریه و سوز خنده می‌کرد | |
| دانا رقمش به تخته می‌جست | او تخته به اب دیده می‌شست |