| زیرک دلیش چو باز خواندند | در پیش معملش نشاندند | |
| دانای رقم ز بهر تعلیم | کردش به کنار تخته تسلیم | |
| جهد ادبش بدان چه دانست | می کرد چنانچ می توانست | |
| آراسته مکتبی چو باغی | هر لاله درو، چو شب چراغی | |
| زین سوی نشسته کودکی چند | آزاده و زیرک و خردمند | |
| زان سوی ز دختران چون حور | مسجد شده چون بهشت پر نور | |
| هر تازه رخی چو دسته‌ی گل | بر گل زده جنتهای سنبل | |
| بود از صف آن بتان چون ماه | ماهی، زده آفتاب را، راه | |
| لیلی نامی که مه غلامش | خالش نقطی ز نقش نامش | |
| مشعل کش آفتاب و انجم | دیوانه کن پری و مردم | |
| سلطان شکر لبان آفاق | لشکر شکن شکیب عشاق | |
| سر تا به قدم کرشمه و ناز | هر سر کش حسن و هم سرانداز | |
| نازی و هزار فتنه در دهر | چشمی و هزار کشته در شهر | |
| نی بت که چراغ بت پرستان | طاوس بهشت و کبک بستان | |
| اندر صف آن بتان شیرین | چون زهره به ثور و مه به پروین | |
| زانو زده قیس در دگر سوی | هم چرب زبان و هم سخن گوی | |
| نازک چو نهال نو دمیده | خوش طبع و لطیف و آرمیده | |
| شیرین سخنی که هوش می‌برد | رونق ز شکر فروش می‌برد | |
| وان لاله رخان ارغوان ساق | نیز از دل و جانش گشته مشتاق | |
| ایشان همه را بقیس میلی | وان سوخته در هوای لیلی |