| دندانه گشای قفل این راز | زین گونه در سخن کند باز | |
| کان روز که زاد قیس فرخ | رخشنده شد آن قبیله را رخ | |
| زان نور خجسته‌ی شب افروز | بر عامریان خجسته شد روز | |
| بنشست پدر به شادمانی | بگشاد دری به مهمانی | |
| واندر پس پرده ما درش نیز | آراست ز صفه تا به دهلیز | |
| خوبان قبیله را طلب کرد | آفاق ز نغمه بر طرف کرد | |
| جستند حکیم طالع اندیش | کاگه کند از حکایت پیش | |
| دانا بشمار خود نظر کرد | گفت آنچه سر از شمار بر کرد | |
| کاین طفل مبارک اختر خوب | یوسف صفتی شود چو یعقوب | |
| با آنکه ز گردش زمانه | در فضل و هنر شود یگانه | |
| لیکن فتدش گه‌ی جوانی | در سر هوسی، چنانکه دانی | |
| از عشق بتی نژند گردد | دیوانه و مستمند گردد | |
| اندیشه چنان کند به زارش | کاز دست رود عنان کارش | |
| مادر پدر از چنین شماری | ماندند، دمی، به خار خاری | |
| لیکن ز نشاط روی فرزند | گشتند، بهر چه هست، خرسند | |
| آن نکته به سهل بر گرفتند | و آیین طرب ز سر گرفتند | |
| یک چند چو دور چرخ در گشت | آن گلبن تر شگفته‌تر گشت | |
| سالش به شمار پنجم افتاد | زو نور به چرخ و انجم افتاد | |
| شد تازه، چو نیم رسته سروی | یا بال دمیده نو تذروی | |
| نزد همه شد به هوشمندی | چون مردم دیده، ز ارجمندی |