| به زاری گفت شیرین کای دغا باز | چو دل بردی ز من چندین مکن ناز | |
| اگر خورشید بر پایم زند بوس | ز پشت پای خویشم خیزد افسوس | |
| چو خود می‌بوسم اکنون پشت پایت | تو پشت پا زنی شاید ز رایت | |
| ملک از رخصت ان لعل چون قند | زد اندر پای شیرین بوسه‌ای چند | |
| پس آن که گفت باصد گونه زاری | که ای در دل نشانده تیر کاری | |
| من از عطف عنان مطلق خویش | ترا می‌آزمایم در حق خویش | |
| وگرنه من کجا آن پای دارم | که از کویت به رفتن رای دارم | |
| شکر لب گفت با خسرو که هان خیز | چو دولت سایه‌ای بر فرق ما ریز | |
| مهین بانو چو زان دولت خبر یافت | که مه در منزل پروین گذر یافت | |
| به رسم خسروان مجلس برار است | خردمندان نشستند از چپ و راست | |
| خرامان گشت ساقی باده در دست | وی از می مست و می‌خوانان ازو مست | |
| چو ماه چارده بنشسته خسرو | پریوش در تواضع چون مه نو | |
| لبش می‌خواست مهمان را دهد نوش | کرشمه بانگ بر میزد که خاموش |