| بدو گفت ای دلم مایل به سویت | نمودار خرد پیدا ز رویت | |
| کس و کیستند اینره نور دان | چشان دارد همی زینگونه گردان | |
| تواضع کرد شاپور خردمند | دعا را با تواضع داد پیوند | |
| که ای نور سعادت در جبینت | سعود چرخ بادا هم نشینت | |
| در آن فوج آن سواری کارجمند است | فرس گلگون و او سرو بلند است | |
| بزرگان دولتش را تیز دانند | خطابش خسرو پرویز خوانند | |
| چو شیرین نام خسرو کرد در گوش | نماند از ناشکیبی در سر هوش | |
| ز بختی کامدش ناخوانده در پیش | مبارک دید شیرین طالع خویش | |
| خرامان رفت با جان پر امید | زمین را سایه شد در پیش خورشید | |
| شه از شیرین چو دید آن تازه رویی | شدش تازه ز سر دیوانه خوئی | |
| چو سر بر کرد در نظاره‌ی نور | بنامیزد چه بیند چشم بد دور | |
| جهانی دید از عشق آفریده | جهانی پرده‌ی عاشق دریده | |
| ازین سو ز دیدن گشت بی هوش | وزان سو او ز حیرت ماند خاموش | |
| دو عاشق روی در رو مست دیدار | نظر بر کار و مانده عقل بیکار | |
| چو شیرین یاد کرد از خود زمانی | کشید از ره شیرینی زبانی | |
| که یارب این چه دولت بود ما را | که ابری چون تو مهمان شد گیارا | |
| چو آمد آفتاب از بیت معمور | سزد گر کلبه‌ی ما را دهد نور | |
| سخن را کرد خسرو باز بستی | کز آسیب فلک دارم شکستی | |
| مرا کاریست زینجا بوم بر بوم | همای خویش خواهم راند تا روم | |
| چو زانجا باز گردم شاد و خندان | شوم مهمان لطف ارجمندان |