| مبارک روز شنبه گاه پیشین | گه هنگامی است با انوار بیش این | |
| جهان از چشمه خود روی شسته | که و مه سبحه و سجاده جسته | |
| مذن قامت خود بر کشیده | جماعت صف به مسجد بر کشیده | |
| ممالک گیر سلطان جهان بخت | در آن ساعت برآمد بر سر تخت | |
| سریر آراست ماه و آفتابش | غیاث دین و دنیا شد خطابش | |
| ملایک جمله گفتندش همانگه | دعا: خلد الرحمن ملکه | |
| خروش کوس، گیتی را خبر کرد | دل بد خواه را زیر و زبر کرد | |
| موافق ریخت گوهرها ز حد بیش | مخالف هم ولیک از دیده‌ی خویش | |
| فلک شادی بدو ران و زمان داد | جهان را مژده‌ی امن و امان داد |