| دلیری کاو صف مردان بدیده‌ست | نه بازش، دیده در خواب آرمیده‌ست | |
| گوی را زیبد اندر زیر، توسن | که صف تیغ داند باغ سوسن | |
| رود یک سر چو باد آن جا که یک سر | چو برگ بید بارد، تیغ و خنجر | |
| نیندازد، گر آید ببر و یا شیر | چو نیلوفر، سپر، بر آب شمشیر | |
| بسی بینی عروسان قبا پوش | بگشت کوچه‌های شهر پر جوش | |
| نه شیران را کند کس حمله تعلیم | نه روبه را گریز و حیله تسلیم | |
| نباشد هم شجاع و هم خردمند | بجز غازی ملک شیر عدو بند | |
| چو دید آهنگ لشکرهای خسرو | که آید روی در روی و روا رو | |
| اشارت کرد تا فرمان گزاران | کنند آئین ترتیب سواران | |
| که و مه شد ز حکم کارفرمای | سلیح و ساز خود را زیور آرای | |
| ز صیقل‌های صف‌ها، یافت جوشن | که فتح از غیب‌هایش گشت روشن | |
| کمان‌ها چون هلال اندر بلندی | پلان مریخ سان در زورمندی | |
| خدنگ افکن به عشق اندر کمان دید | چو می خوار حریص اندر مه‌ی عید | |
| به تیر آراستن هر تیر سازی | چو باز آموز در تعلیم بازی | |
| چو سوهان سوی پیکان کرده آهنگ | رسیده خیل چین در غارت زنگ | |
| فرس بری و کوهی و تتاری | تذر و باغ و کبک کوهساری | |
| حشم را چون سلیح و آلت رزم | مرتب گشت بهر جنبش و عزم | |
| سبک غازی ملک کین را کمر بست | امید خویش بر تقدیر بر بست | |
| نیاز بندگی را یار خود کرد | توکل را پناه کار خود کرد | |
| برون آمد ز شهر فرخ خویش | سوی هندوستان کرده رخ خویش |