| ملک در پیش یک یک را طلب کرد | پس از دل قصه را مهمان لب کرد | |
| که ما را چرخ پیش آورد کاری | که گردش هست، در وی، چرخ واری | |
| کرا نیروی پیل است و دل شیر | که هم بازو شود با ما به شمشیر | |
| نخست از خون خود خیزد چو لاله | پس از خون عدو شوید پیاله | |
| ته‌ی خنجر نهد اول سر خویش | کشد پس بر دگر سر خنجر خویش | |
| بلی مردان بهر سازی و سوزی | کسان را پرورند از بهر روزی | |
| بود هر روز عشرت را شماری | فتد ار بعد عمری کار زاری | |
| به کاری ناید، ار، یاری در آن روز | به سوزش دل که نبود یار دل سوز | |
| بود تیر از برای رزم نخچیر | تو بی آن، چوبه‌ی دان چوبه‌ی تیر | |
| کمان گر بشکند هنگام پیکار، | «زهی!» کی یابد از لب‌های سوفار! | |
| بیائید آن که دارد کار با ما | شوید از عهد و پیمان یار با ما | |
| شود گر عهدها محکم به سوگند | به کار جان شویم از جان کمربند | |
| وگر یاری ندارد میل یاری | که دشوار است کار جان سپاری | |
| درین یاری که دارد کار با من؟ | دل من هست آخر یار من! | |
| بدین دل کاهنین سدیست بر پای | کنم گرسد آهن باشد از جای | |
| مرا یاور بس است و هم ترازو | دو بازوی من و تعویذ بازو | |
| شنیدم بود رستم چیره دستی | که گاه حمله تنها صف شکستی | |
| نه آن رستم ز من در کار پیش است | که هر کس رستمی در عهد خویش است | |
| چو من بر نام یزدان تکیه کردم | یقین است آن که تنها چیره گردم | |
| مراد من چو جز دین را فرج نیست | من و این کار بر غیری حرج نیست! |