| چو مرد آید برون از عهده‌ی عهد | به کارش بخت و دولت را بود جهد | |
| نشیند اهل دولت را به سینه | چو می در جام و گوهر در خزینه | |
| نماند چون بنفشه کز سر انجام | چو سرو راست ز آزادی برد نام | |
| شکوه مرد در عهد درست است | مدان مرد، آنکه گاه عهد سست است | |
| ز مردان راستی باید قلم وار | که گردد کار او را عهده‌ی کار | |
| نگر غازی ملک را کز دل آراست | به عهد شاه خود چون راستی خواست | |
| کلید راستی در شد به کارش | میسر گشت فتح کارزارش | |
| شنیدم کز علاو الدین مغفور | دلش پنهان و عهدی داشت مستور | |
| چو او شد زان وفاداری سرافراز | سرش گشت از جفا کاران سرانداز | |
| چنین گفت آن که بود آگاهیش بیش | که بد غازی ملک در خانه خویش | |
| چو بشنید این سخن کامد بران سوی | نه لشکر، بلکه دریای زمین شوی | |
| طرب کرد از نشاط روزی بیش | چو گرگ غالب از بسیاری میش | |
| سپاهش ار چه بود اندک نه بسیار | ولی بسیار اندک بود و پر کار | |
| سواران بیشتر ز اقلیم بالا | نه هندوستانی و هندو و لالا | |
| غزو ترک و مغل رومی و روسی | چو باز جره در جنگ خروسی | |
| دگر تازک، خراسانی و پاک اصل | نگشته اصل بد، با اصل شان وصل | |
| همه مردان رزم و کار کرده | غزاها با ملک بسیار کرده | |
| بسی صف‌های تاتاران شکسته | دل آن جمله خون خواران شکسته | |
| خدنگ افگن پلان چست و چالاک | ز بیلک کرده سد آهنین چاک | |
| گهی چون آسیا که کرده سوراخ | گهی چون شانه مو را کرده صد شاخ |