| چه خوش گردم کنون زین نغمه خوش | که پا کوباندم، فردا، بر آتش؟ | |
| دو مایه حاصل شعر است در دهر: | بهر دو نیست امید زمان بهر | |
| یکی: مالی که سلطان بخشدد میر | دوم: نامی که گردد آسمان گیر | |
| به چشمم، هر دو، در راه خطرناک | غباری دان، که این باد است و آن خاک | |
| رهم شیب و فرازو، دید پر گرد | فرس هم کور، جولان چون توان کرد؟ | |
| چو این لاشه، به چاه افتد نگونسار | نه سلطان دست من گیرد، نه سالار | |
| چو فردا از زمین بالا کنم پشت | چه باشم؟ خاکساری، باد در مشت! | |
| خداوندی که ما را کار با اوست | بهر نیک و بدم گفتار با اوست | |
| بود واجب، کازین نقش تباهم | بگرداند، به محشر، روسیاهم | |
| برد در دوزخم با آتشین بند | گلو بسته دروغین دفتری چند! | |
| دریغا! رهبر داننده در پیش | دل من هم بران گمراهی خویش! | |
| چو من خود را زره یکسو فگندم | گنه بر دامن رهبر چه بندم؟! | |
| ندیدم پی، بهر جانب که راندم | ز همراهان و رهبر، دور ماندم | |
| مرا، این غول نفس دیو پندار | فگند، اندر خرابیهای بسیار | |
| کنون زین بادیه تا کاروانم | مگر کرکس رساند استخوانم؟ | |
| ولی، با این همه، امیدوارم، | که غافل نیست «رهبر» از شمارم! | |
| ز صالح، ناقه، گر تگ زد به فرسنگ | بر آرد ناقه‌ی خود صالح از سنگ! | |
| بزی، کاو راه جست از پیش و از پس | عصای راه او، چوب شبان بس! | |
| شدم تسلیم، پس او داند و پیش | که من، این ره نیارم رفتن از خویش | |
| بدو فضل خدایم کرد تسلیم | هم او صدق و یم بخشد به تعلیم |