| یکی را خانه بود آتش گرفته | دلش را شعله‌ی ناخوش گرفته | |
| دوان با چشم گریان و دل ریش | به آب دیده می‌کشت آتش خویش | |
| برو بگذشت، ناگه ، ابلهی مست | نمک خورده کبابی کرده بر دست | |
| بدو گفت: ایکه آتش می‌کشی تند، | بیا! وین شعله چندانی مکن کند! | |
| که من بر آتش اندازم کبابی، | ترا نیز اندرین باشد ثوابی! | |
| همین است اندرین گفتار حالم | که خلق از من خوش و من در وبالم | |
| تنم را، دهر، زان سو، روفته جای | دلم را، زین طرف، زنجیر در پای | |
| نگه کن کاین کشاکش بر چه سانست | کاجل زانسو امل زینسو کشانست | |
| سخن گر خود همه سحر مبین است | فراوان موم و اندک انگبین است | |
| گلی نشکفت ازین خرم بهارم | که ضائع گشت روز و روزگارم | |
| چو من آلوده دامن گل نباشد | سیه رو تر ز من بلبل نباشد | |
| نگر تا چند ز افسون یافتم دام | که این طوطی نهد، آن بلبلم نام | |
| رسانیدم سخن را تا بدان جای | که آنجا گم شود اندیشه را پای | |
| نه در ملک عرب تیزیم کند است | که رخشم گاه نرم و گاه تند است | |
| چو از نعت نبی تابد جمالم | به حسانی رضا ندهد کمالم | |
| دری را خود دری شد باز بر من | که غیری را نزیبد ناز بر من | |
| خدایم داد خود چندان معانی | که بگرفتم بساط این جهانی | |
| ز دل سختی، تنم آئینه کردار | ازین سو روشن و زانسوی زنگار | |
| گرفتم خود گرفت آفاق حرفم | بر آمد بر فلک نام شگرفم | |
| چو سودم زین چو گاه رستگاری | نیابم زو، بری، جز شرمساری |