| به حمد الله که از عون الهی | به پایان آمد این «منشور شاهی» | |
| به قدر چار ماه و چند روزی | فروزان شد چنین گیتی فروزی | |
| هم اینجا لیلی و مجنون گرو شد | هم از شیرین و خسرو قصه نو شد | |
| جمال آراست، این ماه دل افروز | ز ذوالقعده دوم حرف و سیوم روز | |
| مورخ چون شمار سال وی کرد | عطارد بر سر ذوالقعد هی کرد | |
| وگر تاریخ بکشایند ز ابجد | ز هجرت پانزده گیرند و هفصد | |
| وگر داننده پرسد بیت چند است | درین نامه‌ی، که از عشق ارجمند است | |
| به صد خوبی نشاند در دل و جان | غم خوب «دول رانی خضر خان» | |
| درین میمون سواد خضر خانی | ز کلک افشاندم آب زندگانی | |
| چو خضر افگندم اندر چشمه ماهی | نهفتم آب حیوان در سیاهی | |
| جراحتهای مشتاقان شب خیز | خراشیدم به نوک خامه‌ی تیز | |
| سزد کاین شعله گردد گیتی افروز | که از دود دو آتش دارد این سوز | |
| اگر چه تشنه را آبی دهد خوش | زند در خرمن هستی هم آتش | |
| مرا گر چه درین گفتار دل دزد | بهر حرفی، سزد، صد گنج زر مزد | |
| نیم با این همه زین گفت و گو شاد | که هنگام پریدن نیست، زین باد | |
| به سر شد نوبت حسن و جوانی | نماند آبی به جوی زندگانی | |
| شد از من روزگار خرمی دور | به دل کرد آسمان مشکم به کافور | |
| برون شد ماهی امیدم از شست | بنا در خانه‌ی هفتاد پیوست | |
| فروغ از روی و تاب از تن تهی گشت | چراغ دیده را روغن تهی گشت | |
| خزان در باغ هستی غارت آورد | سمن پژمرده گشت و ارغوان زرد |