| کرا در دل نیاید سو ز جانی | ز افسوس چنان عمر و جوانی؟! | |
| فلک را باد یارب سینه صد چاک! | کزینسان ارجمندان را کند خاک! | |
| غرض کس را برایشان چون نشد رای | که گردد تیغ خون را کار فرمای | |
| بجنبید از میان چون تند بادی | فروتر نسبتی هندو نژادی | |
| غم افزائی، چو عیش تنگ حالان | کژ اندیشی، چو عقل خردسالان | |
| درازش سبلتی پیچیده بر گوش | ز سبلت کرده خود را حلقه در گوش | |
| سبک زان صف سرهنگان برون جست | تو گوئی خواهد از وی موج خون جست | |
| ز راه مهر دامن در کشیده | به خونریز آستینها بر کشیده | |
| ز فرماینده، تیغ گوهرین جست | کشید و کرد دامان قبا چست | |
| برآمد گرد آن سرو گرامی | که از سر سبزی خود بود نامی | |
| شهادت خاست از خضر اندران کاخ | چو تسبیح درخت از سبزی شاخ | |
| از آن بانگ شهادت کامد از شاه | شهادت گوئی شد مهر و هم ماه | |
| سپر می‌کرد خورشید از تن خویش | ولی تقدیر یکسو کردش از پیش | |
| کند تیغ قضا چون قطع امید | نه مه داند سپر کردن نه خورشید | |
| به یک ضربت که آن نامهربان کرد | سر شه در کنارش میهمان کرد | |
| قضا کامد ز بهرش ز آسمان زیر | قلم چون رانده بودش، راند شمشیر | |
| ز خون او چو رنگین کرد جا را | هم از خونش نوشت این ماجرا را | |
| چو از تیغ آن سر والا، قلم شد | خط مشکین او خونین رقم شد | |
| چو گرد رویش از خون سیل در گشت | گل لعل وی از خون لعل تر گشت | |
| ز گردن موج خون کش پیش می‌رفت | دون سوی نگار خوش می‌رفت |