| به تندی سر سلاحی را طلب کرد | که باید صد کروه امروز شب کرد | |
| رو اندر «گوالیر» این دم، نه بس دیر | سر شیران ملک افگن به شمشیر | |
| که من ایمن شوم ز انبازی ملک | که هست این فتنه کمتر بازی ملک | |
| به فرمان شد روان، مرد ستمگار | کبوتر پای بند و جره ناهار | |
| شبا روزی برید آن چند فرسنگ | رسید و بر ز بر کرد، از ته، آهنگ | |
| رسانید آنچه فرمان بودش از تخت | بشد اهل قلعه در کاری چنان سخت | |
| درون رفتند سرهنگان بی‌باک | به بی‌باکی در آن عصمت گه‌ی پاک | |
| برو پوشیدگان، هوئی در افتاد | کزان هو، لرزه در بام و در افتاد | |
| در آن برج، از شغب هر تیر شد قوس | قیامت، میهمان آمد به فردوس | |
| ز کنج حجرها با صد نژندی | برون جستند نر شیران به تندی | |
| ز باز و و زور، و از تن، تاب رفته | توان مرده خرد در خواب رفته | |
| شد اندر غصه شادی خان والا | مدد جست از پناه حق تعالی | |
| سبک در کوتوال آویخت تا دیر | ته افگندش، بکشتن جست شمشیر | |
| چو شمشیر ظفر گم گشته پودش | از آن نیروی بی حاصل، چه سودش؟ | |
| عوانان در دویدند از چپ و راست | در افتادند وان افتاده بر خاست | |
| زهی سگساری چرخ زبون‌گیر | که شیران راسگان سازند نخچیر | |
| چو بستند آن دو دولتمند را سخت | زمانه بست دست دولت و بخت | |
| فتادند آن شگر فان در زبونی | برام‌د سو به سو شمشیر خونی | |
| چو جست آواز بی رحمی زخنجر | درآمد خونی بی رحمت از در | |
| عفا الله بر چنان روهای چون ماه | کسی چون بر کند شمشیر کین خوا! |