| کنون ما هم در آن هنجار کاریم | به هنجاری ازین بندت براریم | |
| چو در خوردی، که باشی مسند آرای، | بر اقلیمی کنیمت کار فرمای | |
| ولی مهر کسی کاندر دلت رست | نه در خورد علو همت تست | |
| «دول رانی» که در پیشت کنیزیست | کنیز ارمه بود، هم سهل چیزیست | |
| شنیدم کانچنان گشت ارجمندت | که شد پابوس او سرو بلندت | |
| نه بس زیبا بود، کز چشم کوتاه، | پرستار پرستاری شود شاه! | |
| کدو در صحن بستان کیست، باری؟ | که جوید سر بلندی با چناری؟ | |
| تمنای دل ما میکند خواست | که زان زانو نشین بربایدت خاست | |
| چو زینجا رفت، باز اینجا فرستش، | به پائین گاه تخت ما فرستش | |
| چو سودای دلت کم گشت چیزی | دهیمت باز تا باشد کنیزی | |
| چو شد پیغام گوئی، برد پیغام | خضر خان را نماند اندر دل آرام | |
| ز خشم و غصه کرد آن ماه در سلخ | چو می، هم گریه و هم خنده تلخ | |
| نخست از دیده لب را جوش خون داد | پس آلوده به خون پاسخ برون داد | |
| که شه را، ملک رانی چون وفا کرد، | دولرانی به من باید رها کرد! | |
| چو دولت دور گشت از خانی من | دولرانی است دولت رانی من | |
| در این دولت هم از من دور خواهی، | مرا بی دولت و بی نور خواهی! | |
| چو با من همسر است این یار جانی، | سر من دور کن، زان پس تو دانی! | |
| پیام‌آور چو زان جان غم اندود | به برج شاه برد آن آتشین دود | |
| شهنشه گرم گشت از پای تا فرق | به گرمی، خیره خندی کرد، چون برق | |
| برآمد شعله‌ی کین را زبانه | بهانه جوی را نوشد بهانه |