| شراب عشق بازان آب تیغ است | بهر عاشق چنین آبی دریغ است | |
| شنیدی قصه یوسف که تا چون | بتان را در دست شوند از خون؟ | |
| زنی کان حسن را نظاره کرده | ترنجش بر کف و کف پاره کرده | |
| عروسانی که حسن شه پسندند | حنا بر دست خود زینگونه بندند | |
| چه داغست این، که هر جا، می نشانم | چه خونست این، که هر سو، می فشانم؟ | |
| کسی روشن کند این آتشین سوز | که روزی سوخته باشد بدین روز | |
| نه هر دل داند این داغ نهان را | نه هر کس پی فتد این سوز جان را | |
| کسی کاگاه شد زین قصه‌ی درد | ز هر حرفی به سینه دشنه‌ای خورد | |
| چو بر عاشق اشارت تیغ خون است | سیاست کردن از رحمت برون است | |
| خضر خانی که چون وحش شکاری | ز غمزه داشت در جان زخم کاری | |
| نشستی عاقبت زان زخم دلدوز | به روز ماتم خود بهترین روز | |
| چه حاجت بود چرخ بی‌وفا را؟ | برو راندن، ز خون، تیغ جفا را؟ | |
| ولیکن چون چنانش بود تقدیر | گسستن کی تواند بسته زنجیر! | |
| مع القصه، نهانی دان این راز | ز گنج راز زینسان در کنند باز | |
| که چون سلطان مبارک شاه بی مهر | ز تلخی، گشت، بر خویشان، ترش چهر | |
| صلاح ملک در خونریز شان دید | سزاواری به تیغ تیزشان دید | |
| بران شد تا کند از کین سگالی | ز انباز، آن ملک، اقلیم خالی | |
| نهان سوی خضر خان کس فرستاد | نموداری به عذر از دل برون داد | |
| که ای شمعی ز مجلس دور مانده | تنت بی‌تاب و رخ بی نور مانده | |
| تو میدانی که از من نیست این کار، | ستم کش ماند و یکسو شد ستمکار |