| چو دید آن حال سنبل چار و ناچار | عنیفان را از هر سو کرد بر کار | |
| که بفگندند سرو راستین را | بیازردند چشم نازنین را | |
| کسی کز بهر زخم چشم زد نیل | رسیدش چشم زخمی ناگه از میل | |
| چنان چشمی که از سرمه شدی ریش | چگونه تاب میل آرد بیندیش | |
| چو پر خون شد خماری نرگس وی | خماری گوئیا قی میکند می | |
| خماری داشت چشمش، وای صد اوی! | که شد چشم و، خمارش ماند بر جای! | |
| به دیده هر کس اندر درد می‌کرد | وی از دیده می افشان شد، زهی درد! | |
| اگر بود از فلک زینگونه بیداد | فلک کور است، یاب کورتر باد! | |
| وزین سو خضر یوسفت روی چون دید | که چشم آزار یعقوبیش بخشید | |
| بسی می‌خواست داد خود ز دادار | به درد چشم کرد درد دل یار | |
| زهی نیرو که در پنجاه فرسنگ | سر بدخواه زد شمشیرش از چنگ | |
| فلک زانجا که در پاداش سرهاست | دعای درد مندان را اثرهاست | |
| زمانه ساخت تیغی ز آه مظلوم | سر شومش فگند از گردن شوم | |
| همین دستور کز پاس نمک ماند | نمک‌خواری دو سه در پاس خود خواند | |
| چو او بگزاشت از حق نمک پاس | نمک خواران خورانیدندش الماس | |
| چو از تیغ و نمک سوگند بودش | نمک شمشیر شد سر در ربودش | |
| چو او بر دیده‌ی منعم جفا کرد | سپهر از دیده‌ی جانش سزا کرد | |
| به چشم کس چو کس خار ستم داد | بباید چشم خود با سر بهم داد | |
| غرض القصه آن کافور بی نور | به تنبول اجل، چون گشت کافور | |
| یکی از نیک‌خواهان، قاصدی جست | بدین مژده، گل و تنبول بر دست |