| چو هر کاز خاک زاید باز خاک است | خوش آن کس کاز غم بیهوده پاک است | |
| چرا باید گرفت آن کشور و شهر | کزان ندهند بیش از چار گز بهر؟ | |
| فلک ز آنجا که دارد رسم و پیشه | که کوشد در جفاکاری همیشه | |
| دگر ره بازی دیگر برانگیخت | که نتواند دو صد بازیگر انگیخت | |
| غرض چون رفت ماه ملک در میغ | بجنبیدن درآمد فتنه را تیغ | |
| هنوز آن ماه را تا برده در مهد | که گشت آن دشمن مهدی کش از عهد | |
| سبک نامهربانی را روان کرد | که بی مهری کند تا می‌توان کرد | |
| شتابد میل میل آن سو به تعجیل | که نور دیده‌ی شه را کشد میل | |
| شتابان رفت «سنبل» تند چون باد | غبار آلوده سوی سرو آزاد | |
| خضر خان را خبر شد کامد آن خار | کزان بادام چشمش یابد آزار | |
| به تسلیم قضا بنشست خندان | نرفت از جای چون ناهوشمندان | |
| چنین تا آن غبار آلوده از راه | بر آمد بر فراز قلعه ناگاه | |
| بران جان گرامی با تنی چند | رسید، آهخته بر گل، سوسنی چند | |
| چو آن دیده، به ران خصمان نظر کرد | همان چشمی که خواهد رفت، تر کرد | |
| به گریه گفت: ما ناشه فرو خفت؟ | کزینسان فتنه‌ی خفته بر آشفت؟! | |
| چه حالست این و این جوش از پی چیست؟ | برین زندانی این بخشایش از کیست؟ | |
| جوابش داد «سنبل» کای گل بخت! | چه باشد سنبلی با صدمه‌ی سخت! | |
| به حکمی کان به سخن تند بادیست | گیاهی را نه جای ایستادیست | |
| چوخان دانست کامد تیر تقدیر | شد از دیده به استقبال آن تیر | |
| به رغبت داشت نرگس پیش «سنبل» | که خواهی خارم افگن خواهیم گل |