| گرت در سینه چشمی هست روشن | به عبرت بین درین فیروزه گلشن | |
| ازین گلها که بینی گلشن آباد | به رنگ و بوی، چون طفلان، مشو شاد | |
| که باد تند این خاک خطرناک | چنین گلهای بسی کرده‌ست خاشاک | |
| درین پیرانه عقل آن را پسندد | که در وی رخت بندد دل نه بندد | |
| مشو چو خسروان سست بنیاد | که باقی ماند ازیشان گنج شداد | |
| چو «خسرو» شو گدائی خوش سرانجام | کزو باقی نخواهد ماند جز نام | |
| درین نامه که نامش باد باقی | چنین خواندم نمطهای فراقی | |
| که چون شه را به حکم لایزالی | شد، از روی خضر خان، دیده خالی | |
| درونش را در آن غمهای جانی | توان رفت و فزون شد ناتوانی | |
| یکی رنجش گرفته در جگر گاه | دگر قطع جگر گوشه جگر گاه | |
| جفا بر دشمن بیرون توان کرد | چو در سینه است دشمن چو نتوان کرد | |
| سه دشمن در درون گشته بلا سنج | غم فرزند و خوی ناخوش و رنج | |
| گرفت این هر سه خصمش در جگر جای | برین هر سه اجل شد کارفرمای | |
| ز شوال آمده هفتم پیاپی | سنه هفت صد و سه پنجی بر سروی | |
| کزین دیر سپنج آن شاه آفاق | برن از هفت گنبد برد شش طاق | |
| گر از دیبای چین خواهی نمونه | زمین را کرد باژگونه | |
| چرا بر تخت عاج آن کس نهد تاج | که زیر تخته‌ی گل خواست شد عاج | |
| خرد بیند، چو گردد استخوان سنج | که شاه راستین شد شاه شطرنج | |
| مبین کامروز ماندش استخوان چیز | که فردا خاک گردد استخوان نیز | |
| چو اول خاک و آخر نیز خاکیم | چه چندین، بهر خاکی سینه چاکیم؟ |