| ترش روئی بسان سرکه‌ی تند | که هم از دیدنش دندان شود کند | |
| به فرمان شه آن فرمان پر دود | ستد آن دود رنگ آتش اندود | |
| بر آئین الاقان یک شب از شهر | رسید آنجا که بد شه زاده‌ی دهر | |
| خضر خانی فریب بخت خورده | جهانش امیدوار تخت کرده | |
| شه و شه زاده‌ی خود کامه و مست | ز مقصود آنچه باید، بر کف دست | |
| به عزت نازنین ملک بوده | بدو نیک جهان نا آزموده | |
| نه ز آبی سر و پایش رنج دیده | نه باد گرم بر رویش وزیده | |
| چه داند خوی چرخ بی‌وفا چیست | وزین گردنده ثابت در جهان کیست | |
| همی‌رفت از طرب با نغمه و نوش | ز آفتهای دورانش فراموش | |
| رسید آن خادمی عفریب وش نیز | تن ناشاد و رخسار غم انگیز | |
| به درگاه خضر خان شد نهانی | چو ظلمت پیش آب زندگانی | |
| سپردش ما جرای پیچ در پیچ | در و جز پیچ غم دیگر همه هیچ | |
| چو خان خواند آن تغیر نامه‌ی شاه | تغیر یافت اندر خاطرش راه | |
| یکی آن کو به حضرت نازنین بود | چراغ چشم شاه دوربین بود | |
| دگر آنکه از عتاب تاجداران | نبود آگه به رسم هوشیاران | |
| عتاب پادشاهان سیل خونست | شناسد این دم کاهل درو نیست | |
| مبادا خسروان در خون ستیزند | که خون صد جگر گوشه بریزند | |
| بسا گوهر که برد از تاجور ملک | که فرزندی و خویشی نیست در ملک | |
| هر آن در کان ز سلک پادشاه است | گهی تاج سرو گه خاک راه است | |
| خضر خان حربه‌ی شه خورده در دل | ز دیده خون دل میریخت در گل |