| سر فرمان سپاس باد شاهی | که برتر نیست زو فرمانروائی | |
| گهی نعمت دهد گه بی‌نوائی | گه آرد پادشاهی گه گدائی | |
| ازو بر هر سری مهری نهانی است | وگر خشم آورد هم مهربانی است | |
| از آن پس داد با اندک غباری | به نور دیده‌ی خود خار خاری | |
| که ای خون من و خونابه‌ی من | ز مهرت خون دل هم خوابه‌ی من | |
| الپخانی که خالت بود فرخ | به و بایسته همچون خال بر رخ | |
| به زخم خنجر آتش زبانه | که هست آن فتح و نصرت را نشانه | |
| خطائی کرد دوران جفا بهر | که چون نقش خطا حک کردش از دهر | |
| گر از خالی جمالت گشت خالی | مشو خالی ز حمد لایزالی | |
| دلت دانم که تنگست از پی خال | شکار و گشت به باشد درین حال | |
| ز آب گنگ تا دامان کهسار | نه بینی خاسته یک سو زن خار | |
| برآن گونه است صحراهای نخچیر | که ده آهو توان کشتن به یک تیر | |
| باقطاع تو کردیم آن زمین خاص | که باشد ره بره، خنگ تور قاص | |
| به «امروهه نشین با لشکر خویش | که بر کوه آزمائی خنجر خویش | |
| به فیروزی دو ماهی باش ز آن سوی | که تا فیروزه چرخ آرد بتو روی | |
| چو تسکین غبارت باز دانیم | درین گلشن چو بادت باز خوانیم | |
| ولیکن تا رسد هنگام آن کار | که دولت بر در ما بخشدت بار | |
| روان کن سوی حضرت بی کم و کاست | علامتهای سلطانی که آنجاست | |
| چو مضمونات فرمان شد به پایان | به مهر آمد رموز پادشاهان | |
| طلب کردند بد خو خادمی زشت | درونش آتش و بیرونش انگشت |