| مکن چندان برادر زاده را مهر | که یک سو تابی از فرزند خود چهر | |
| هدف چار است مردان را به یک تیر | اگر زین خسته گردد زن چه تدبیر | |
| چو مردی چار خاتم راست در خورد | به یک خاتم چرا قانع شود مرد؟ | |
| خصوصا پادشاهان را که بی گفت | بیاید هم نسب افزون و هم جفت | |
| به خدمت گر قبولی یابد این راز | دری از نیک خواهی کرده‌ام باز | |
| چو آن خونابه قطره قطره در وجودش | چو در و لعل بانو کرد در گوش | |
| دل از یاقوت گوشش سفته تر گشت | دو چشمش همچو گوشش پر گهر گشت | |
| نهانی جست فرمانی ز درگاه | که فرماید قران زهره با ماه | |
| ز قصر لعل فرمان داد در حال | که آرند آن نگار مشتری فال | |
| سبک، فرمان پذیران در دویدند | ز کان لعل گوهر بر کشیدند | |
| رسانیدند با صد عزت و ناز | به رضوان گاه تخت، آن حور طناز | |
| خبر دادند عاشق را نهانی | که کام دل رسید اکنون تو دانی | |
| خضر خان کز چنان کامی خبر یافت | خضر گوئی دوباره چشمه دریافت | |
| لبش پر خنده چشم از گریه تر هم | ز بس شادی شده حیران و در هم | |
| در آن فرحت که شد جان نوش یار | تنش می‌شد ز جان کهنه پیزار | |
| روان شد چو خیال خویش بی‌خویش | خیال دوست رهبر کرده در پیش | |
| درون شد چون به خلوت گاه دل جوی | دویده چار گشتش روی در روی | |
| نظرها گرم و جانها در جگر بود | خردها مست و دلها بی‌خبر بود | |
| چو باز آمد شکیب هر دو لختی | عمل پیوند ش بختی به بختی | |
| شه گم گشته هوش و یافته جان | بخندین خبر تش جانی گروگان |