| چو خوش باشد که یابد تشنه دیر | به گرمای بیابان شربتی سیر | |
| حلاوت گیرد از شیرینیش کام | جگر آسودگی یابد ز آشام | |
| چه خونها خورده باشد دل به صد جوش | که ناگه نوش داروئی کند نوش | |
| خضر خانی کش از دیوان تقدیر | مرادی در زمانی داشت تحریر | |
| چو وقت آمد کزان کامش بود بهر | بکان آن شربتش روزی شد از دهر | |
| گهر سنجی کزین گنجینه‌ی در سفت | ز مرد با گهر زینسان کند جفت | |
| که آن آشفته دلداده در بند | ز خورشیدی به ماهی گشته خرسند | |
| چو تنگ آمد ز خوناب درونی | گره زد در درونش اشک خونی | |
| به گوش محرمی کرد این گره باز | که تا در پیش با نور یزدان راز | |
| هران سوزی که در دل داشت مستور | بر آن سوزنده روشن کرد چون نور | |
| به صد دلسوزی آن پروانه زان شمع | روان شد کرده آتشها به دل جمع | |
| شد اندر مجلس بانوی آفاق | برون زد شعله‌ی زان دود عشاق | |
| به زاری گفت کای در پرده‌ی شاه | ز نور خود فگنده پرده بر ماه | |
| ز مهر شه بلندت باد پایه | ز ظل ایزدت بر فرق سایه | |
| کجا شاید که با این بخت شاهی | بود فرزندت اندر سینه کاهی؟ | |
| تهی دستی بودنی تاجداری | که بر کامی نباشد کامگاری | |
| مکش بهر برادر زاده، فرزند | که آن رسمی، و این جانی است پیوند | |
| اگر چه، رنج خویشان رنج خویش است | ولیکن، نی ز رنج خویش بیش است | |
| در انگشت برادر گر خلد خار | نه چون انگشت خویشت باشد آزار | |
| ز درد، ار چشم خواهر ریش باشد | نه همچون درد چشم خویش باشد |