| ولی در سینه‌ام هجر آتش افروز | صبوری چون توان کردن درین سوز | |
| چو شادی نیست بهر من به عالم | مرا بگزار هم در خوردن غم | |
| صنم در تیره شب زینگونه نالان | پرستاران به حسرت دست مالان | |
| به عرض آورد با صد جان گدازی | نیاز خود به ملک بی نیازی | |
| به دامان شفیعان در زده چنگ | همی گفت ای انیس هر دل تنگ | |
| به روز تیره‌ی دلهای سوزان | به شبهای سیاه تیره روزان | |
| به جان بیگناه خردسالان | به شام بی چراغ تنگ حالان | |
| به محبوسی که عمرش رفت در بند | به غمناکی که با غم گشت خرسند | |
| به بیماری که بی‌کس مرد و بدحال | بدان موری که در ره گشت پامال | |
| بدان بیرانهای محنت آباد | بدان دلها که از محنت شود شاد | |
| به محتاجی که زد در نیستی چنگ | به درویشی که از هستی کند ننگ | |
| بنان خشک پیش بی نوائی | به دلق ژنده بر پشت گدائی | |
| که رحمت کن برین جان گرفتار | ز زاری وارهان این سینه‌ی زار | |
| درین نومیدیم امید نو کن | امیدم را به کام دل گرو کن | |
| خلاصم ده ز شبهای جدایی | ببخش از صبح بختم روشنایی | |
| کلیدی بخشم از سر رشته راز | که درهای مرا دم را کند باز | |
| چو لختی کرد زینسان دردمندی | دعا را داد با یارب بلندی | |
| به گریه خواست تا بربایدش آب | که در گریه ربودش ناگهان خواب | |
| خضر را دید کاوردش نهانی | یکی ساغر پر آب زندگانی | |
| بگفت ای کز خضر خان دشنه خوردی | بنوش آب خضر تا زنده گردی |