| شبی چون سینه‌ی عشاق پر دود | ز تاریکی چو جانهای غم اندود | |
| فلک دودی ز دوزخ وام کرده | سرشته زاب غم شب نام کرده | |
| اگر چه رهبر خلقند انجم | در آن ظلمات هائل کرده ره گم | |
| سیاهی بس که بسته ذیل جاوید | گریزان شب پرک هم سوی خورشید | |
| رسیده ابری از دریای اندوه | شده پیش دل درماندگان کوه | |
| شده چون پر زاغ این نیلگون باغ | شبیخون برده هر سو بوم بر زاغ | |
| همان ابر سیه در گرد آفاق | چکان همچون سواد چشم عشاق | |
| شبی زینسان به غمناکی سیه پوش | دول رانی به خاک افتاده بیهوش | |
| فرو مانده به سودا مبتلائی | چو موری در دهان اژدهائی | |
| پرستاران به گردش خفته جمعی | وی اندر سوختن تنها چو شمعی | |
| رخ از خونابه‌ی دل ریش می‌کرد | ز بخت خود گله با خویش می‌کرد | |
| نه در دل صبر کارد تاب دوری | نه در تن دل که سازد با صبوری | |
| گه از بیجاده مروارید می‌رفت | گه از لولوی تر یاقوت می‌سفت | |
| گهی سقف از خدنگ ناله میدخت | گهی مفنع ز آه سینه می‌سوخت | |
| گهی بر چهره می‌کرد از مژه خوی | به جای غازه خون می‌راند بر روی | |
| چو شد نالیدنش ز اندازه بیرون | ز کنج حجره جست آوازه بیرون | |
| ز نالشهای آن مرغ گرفتار | ز عین خواب نرگس گشت بیدار | |
| صبوری پیشه کن تیمار بگزار | به تقدیر خدا این کار بگذار | |
| پریوش زین نصیحت زار بگریست | به پاسخ گفت چون بسیرا بگریست | |
| که من بسیار می‌خواهم درین درد | که یابد صبر جان درد پرورد |