| نواگر کاسه‌ی طنبور حالی | به غایت کاسه‌ای پر لیک خالی | |
| گران سر از کدوی خویش طنبور | فرو غلطیده نی مست و نه مخمور | |
| به رسم هند گوناگون مزامیر | به جانها بسته اشکال از بم و زیر | |
| دگر ساز برنجین نام آن «تال» | بر انگشت پری رویان قتال | |
| دو روئین تن که روباروی در حرب | چو دف در پارسی میزان هر ضرب | |
| کشیده تنبک هندی، فغانی | شده تنبک زنش، چون ترجمانی | |
| خمیر خام، کش بر روز ده پست | نموده صد دقیقه پخته هر دست | |
| عجب رود از کمین دندان نموده | لبش نی و دهن خندان نموده | |
| پری رویان هندی جادوی ساز | ز لب کرده در دیوانگی باز | |
| گرفته چون پیاله تال در دست | نه از می کز سرود خویشتن مست | |
| سرود دلکش از لبهای خوبان | شتابان سوی گردون پای کوبان | |
| به رقص و جست خوبان هوا باز | نهاده پای بر بالای آواز | |
| پرنده همچو طاوسان والا | معلق زن کبوتر سان به بالا | |
| بجستن فرق شان گشته فلک سای | بگاه رقص بیزار از زمین پای | |
| بهر چشمک زدن کشته جوانی | بهر خنده زدن بربوده جانی | |
| خیال زلف شان در جان یاران | چو شام اندر خیال روزه داران | |
| ز زلف افگنده تا پا دام عشاق | بران پا دام بسته ماهی ساق | |
| چو شد عالم همه در زیور و زیب | کلاه قبه‌ها با مه زد آسیب | |
| اشارت شد ز در گه کاهل تقویم | شمارند اختیاری را به تنجیم | |
| مه روزه دراز درجک برون داد | چو روز از مطلع دولت شد آباد |