| زهی بستان آن شه را جمالی | که باشد چون خضر خانش نهالی | |
| چو الهام الهی شاه را گفت | که آن در سعادت را کند جفت | |
| اشارت کرد تا در گردش دهر | بیارایند یک سر کشور و شهر | |
| کمر بر بست در کارش زمانه | به خرج آمد خزانه در خزانه | |
| بگرداگرد قصر پادشاهی | برآمد قبه از مه تا به ماهی | |
| جهان از قبه‌های کارداران | شده چون روی دریا روز باران | |
| بهر جانب که مردم بر زمین رفت | همه بر فرش دیباهای چین رفت | |
| ز بس شارع که خفت اندر خز ناب | زمین را کس نه دید الا که در خواب | |
| ز هر سو خاسته غلغل بران سان | که گشته شهر سلطان شهر یزدان | |
| دهل در بانگ و رخشان پیش او تیغ | چو بانگ رعد و رخش برق در میغ | |
| بر آواز دهل مرد سلح کار | معلق زن به نوبت نوبتی دار | |
| رسن باز آن به بالای رسنها | چو دلها گیسوان را در شکنها | |
| نه با آن حبل پیچان کرده بازی | که خود با رشته‌ی جان کرده بازی | |
| فرو برده مشعبد تیغ چون آب | چو مستسقی که نوشد شربت ناب | |
| نموده چهره با زان گونه گون ریو | گهی خود را پری کرده گهی دیو | |
| ز دهر آموخته گوئی دو رنگی | که گه رو می‌نماید گاه زنگی | |
| چو شاه سازها چنگست ز آهنگ | بزه بر بسته ده جا تیر را چنگ | |
| ز یک ساقش شده مو تا زمین پست | دگر ساقیش بی مو چون کف دست | |
| دف از دیوار خود حصن حصین است | حصار چوب و صحن کاغذین است | |
| نگر در چنگ و بر بط فرق روشن | که هست آن سر بزرگ و این فروتن |