| چو زینسان عذر خواهی کرد بسیار | شدش لابد جواب هدیه‌ی یار | |
| به صد عذر از دو دست نازنینش | کشید و داد دو انگشترینش | |
| چو آن خاتم به دست شاه بنشست | بماند اندر دهانش انگشت زان دست | |
| به زاری گفت چون می‌داد خاتم | که ای دستت سزای خاتم جم | |
| به هدیه گر رضا باشد درینت | دهم انگشت با انگشترینت | |
| ولیک انگشتری لختی بپاید | ز انگشتم وفاداری نیاید | |
| که عالم بی تو گر خلد برین است | مرا چون حلقه‌ی انگشترین است | |
| دگر زان دادمت زینسان خیالی | که دارد از دهان من مثالی | |
| نگهدارد گه‌ی بوس نهانم | رسانیدند یکدیگر نهانی | |
| وداع یکدگر کردند گریان | به طوفان هر دو غرق و هر دو بریان |