| دل اندر سبزه‌ها بی گل شکیباست | گلی بی سبزه در بستان نه زیباست | |
| به رنگ سبز زین بهتر چه مقدار | که از نام خضر خان دارد آثار | |
| خدایا تا گیاها سبز رویست | خضر در باغ و سبزه چشمه جویست | |
| خضر خان با دو دیولدی رانی | به هم چو خضر و آب زندگانی | |
| خضر خانی که نورسته درختش | به آب زندگی پرورده بختش | |
| گلش بی آب از تاب درونی | جگر باران ز نرگسهای خونی | |
| در آن خرم بهار خاطر افروز | بگردان چمن می‌گشت یک روز | |
| چو مرغان نالهای زار می‌کرد | دل مرغان باغ افگار می‌کرد | |
| ز آهی کز دل غمناک می‌زد | همه گلها گریبان چاک می‌زد | |
| گل کر نه شگفته بر درختان | به بوی خوش چو خلق نیک بختان | |
| چو در رفت آن نسیم اندر دماغش | به سینه تازه شد دیرینه داغش | |
| به زاری گفت کای گل کاشکی من | گیاهی بودمی، چون تو، به گلشن | |
| که تو آنجا گذر داری و من نی | گل آنجا محرم است و نارون نی | |
| از آن گل کاوست در صد پرده‌ی مستور | من مسکین به بوئی قانع از دور | |
| چه بختست این که تو از بخشش غیب | خزی که در گریبان گاه در جیب | |
| جوابش را دهان کر نه بشگفت | که آخر کرنه هم بشنوم گفت | |
| بدو گویم هر آن رازی که گویی | بجویم زو هر آن حاجت که جوئی | |
| پس آنگه گفت شه با صد خرابی | که هر باری که آنجا بار یابی | |
| بگوئی از من نادیده کامی | به صد خون دل آلوده، سلامی |