| گر این گل خواستی در روم یا شام | که بودی پارسی یا تازیش نام | |
| کدامی گل چنین باشد که سالی | دهد بو دور مانده از نهالی | |
| بتان هند را نسبت همین است | به هر یک موی شان صد ملک چین است | |
| چه یاد آری سپید و سرخ را روی | چو گلهای خراسان رنگ بی بوی | |
| و گر پرسی خبر از روم و از روس | از ایشان نیز ناید لابه و لوس | |
| سپید و سرو همچون کنده‌ی یخ | کز ایشان رم خورد کانون دوزخ | |
| خطای تنگ چشم و پست بینی | مغل را چشم و بینی خود نه بینی | |
| لب تا تار خود خندان نباشد | ختن را خود نمک چندان نباشد | |
| به مصر و روم هم سیمین خدانند | ولی چستی و چالاکی ندانند | |
| اگر چه بیشتر هندوستان زاد | به سبزی می‌زند چون سرو آزاد | |
| ولی بسیار با شد سبزه‌ی تر | به لطف از لاله و نسرین نکوتر | |
| بسی زیبا کنیز سبز فام است | که صد چون سرو آزادش غلام است | |
| نه چون طاوس بی دنبال زشت اند | که در خوبی چو طاوس بهشت‌اند | |
| سه گونه رنگ هندوستان زمین است | سیاه وسبز گندم گون همین است | |
| به گندم گونست میل آدمی زاد | که این فتنه ز آدم یافت بنیاد | |
| یکی گندم به کام اندر نمک ده | ز صد قرص سپیدی بی نمک به | |
| سیه را خود بریده جایگاه است | که اندر دیده هم مردم سیاه است | |
| ز بهر دیده با ید سرمه را سود | سپیده عارضی رنگی است بی سود | |
| ازین هر دو نکوتر رنگ سبز است | که زیب اختران ز او رنگ سبز است | |
| به رنگ سبز رحمت‌ها سرشت است | که رنگ سبز پوشان بهشت است |