| صبا چون باغ را پیرایه نو کرد | دل بلبل به روی گل گرو کرد | |
| درین موسم که از دل‌های پر سوز | به شسته گرد غم باران نوروز | |
| دل شاه از جدائی ریش مانده | گرفتار هوای خویش مانده | |
| اگر بشنیدی از مرغی نوائی | برآوردی به درد از سینه وائی | |
| به هر سوی که ابری سر کشیدی | چو ابراز دیده بارانش چکیدی | |
| تمام ار باز رانم شرح این حال | نگوم حال یک شب تا به یک سال | |
| به فردوس حرم باغیت دلکش | که فردوس ارم نبود چنان خوش | |
| به کشور، هر کجا، نادر نهالی | درو نوشیده از کوثر زلالی | |
| ز گلهای خراسان گونه گونه | نموده هر یکی دیگر نمونه | |
| دمیده برگ نازک یاسمین را | لباس پرنیان داده زمین را | |
| بر آب نسترن نسرین شکرخند | چو دو هم شیره‌ی نزدیک مانند | |
| ز گلهای تر هندوستان هم | شده سر گشته با دو بوستان هم | |
| گل کوزه که دور چرخ گردان | پدید از خاک پاک هند کرد آن | |
| گل صد برگ را خوبی ز حد بیش | نموده صدق ورق دیباچه‌ی خویش | |
| بسان دفتر شیرازه بسته | ز هر برگش سرشک شیر جسته | |
| اگر چه پارسی نامند اینها | ولی در هند زادند از زمینها | |
| گر این گل در دیار پارسی زاد، | چرا زونیست در گفتارشان یاد؟ | |
| بسی گلهای دیگر هندوی نام | کز ایشان بود برد مشک خطا وام | |
| قرنفل هم ز هند ستانست ور دی | که از نام عرب شد شهر گردی | |
| گل ما را به هندی نام زشت است | و گر نه هر گلی باغ بهشت است |