| دو مردم در دو چشم یکدگر نور | چو دو دیده به یک جا و ز هم دور | |
| دو طاوس جوان با هم رسیده | ولی طاوس هر دو پر بریده | |
| دو گلبن، در یکی گلشن، شکر خند | به بوی یکدگر از دور خرسند | |
| دو شمع شکر افشان شب افروز | ز سوز یکدگر افتاده در سوز | |
| دو بی‌دل رو برو آورده مشتاق | نظر ها جفت و، دلها جفت و، تن طاق | |
| به تاراج طبیعت حیرت و شرم | کجا بازار رعنائی شود گرم | |
| عجب حالی زلال از چشمه جسته | جگرها را تشنه، لبها مهر بسته | |
| کمان داران رغبت تیر در شست | نه امکان زدن بر آهوی مست | |
| هوای دل همی‌کرد از درون جوش | تحیر بانگ بر می‌زد که خاموش | |
| جوان شیری ز کار خویش خندان | که صیدش پیش و او بربسته دندان | |
| وز آن سو نازنین با جان پر جوش | ز حیرت ناز را کرده فراموش | |
| نشسته هر دو دلدار وفا جوی | چو دو آیینه با هم روی در روی | |
| دل شیر ژیان تا قوتی داشت | عنان شیری از پنجه نگزاشت | |
| چو طاقت طاق شد در سینه‌ی چاک | به بیهوشی فرو غلطید در خاک | |
| چو افتاد آن نهال تازه و تر | صنم خود بود شاخ سبز بی بر | |
| سر اندر پای خضر نازنین سود | ز سودای خضر، صفراش بربود | |
| پرستاران چو چشم آن سو فگندند | به ناخن روی و وز سر موی کندند | |
| ز هول اندر پریشانی فتادند | ز چشم اشک پشیمانی گشادند | |
| نمودند اندر آن حالت شتابی | زدند آن سبزه و گل را گلابی | |
| چو زان صفرا دمی هشیار گشتند | همان غم را دگر غم‌خوا رگشتند |