| در آن مهتاب روشن، خان بی صبر | همی جست آسمان را پاره ابر | |
| به درد دل تمنائی همی پخت | به سوز سینه سودائی همی پخت | |
| نیازی از دل شوریده می‌کرد | دعا می‌خواند و آب دیده می‌کرد | |
| از آن جا کاه عاشق فتح درهاست | نیاز دردمندان را اثرهاست | |
| قبول افتاد در حضرت نیازش | به کام دل شد اختر کار سازش | |
| برامد تیره ابری ناگه از غیب | همه گل‌های انجم کرده در جیب | |
| گرفت از پیش گردون پرده داری | نهان شد ماه در شبگون عماری | |
| کنیزی پاسبان را کرد بر راه | که گر آید کسی از بانوی شاه | |
| بگوئی کاینک است آن بخت بیدار | به خواب خوش چو بیداران خبر دار | |
| چو خان کرد این وصیت پاسبان را | به پاس کار خود خوش کرد جان را | |
| در آن ظلمات شد عزم نهانی | خضر را سوی آب زندگانی | |
| چو عاشق در رسید آنجا که دل خواست | به خلوت وعده با دل خواه شد راست | |
| از آن سو در رسید آن دلستان نیز | بهار تازه و سرو جوان نیز | |
| گل کر نه به نزدش بود چندی | دهان هر گلی در نیم خندی | |
| نه تنها بوی گل بود آن ز گلزار | که با آن بود بوی یار هم یار | |
| چو آن بو، در دماغ خان درون رفت | نسیم جان به مغز جان درون رفت | |
| چو زنبوران گل زان بوی شد مست | بدان نزدیک کافتد چون گل از دست | |
| نه اسباب صبوری مانده جان را | نه یارای سخن گفتن زبان را | |
| ستاره هر دو چون دو سرو نوخیز | به یکدیگر نظرها داشته تیز | |
| دو دیده چار گشته گاه دیدار | بدیدن زیر منت مانده هر چار |