| شبی داده جهان را زیور و روز | مهی چون آفتاب عالم افروز | |
| فلک نوری که گرد آورده از مهر | از آن گلگونه کرده ماه را چهر | |
| مهی خورشید وام از نور جاوید | دو چندان باز داده وام خورشید | |
| به خواب خوش جهانی آرمیده | ازین خوشتر، جهان خوابی ندیده | |
| زمستان و هوای آنکه مشتاق | نباشد یک نفش از جفت خود طاق | |
| نهانی وعده محکم گشت خان را | که با هم یک تنی باشد دو جان را | |
| همان شب ز اتفاق بخت ناگاه | طلب شد شاه بانو را به درگاه | |
| شد آن مستوره‌ی عصمت برآن سوی | به مسند کرده بهر بندگی روی | |
| ازین سو یافت فرصت عاشق مست | خضر خان کاب خضر آرد فرادست | |
| به بی‌صبری شده زان شمع سرکش | چو پروانه که پا کوبد بر آتش | |
| نه دل بر جا که غم را پای دارد | نه صبران که دل بر جای دارد | |
| پرستاران محرم نیز زین درد | دمیده، در چراغ جان، دم سرد | |
| چنان می‌خواست رفتن جانب ماه | کزان عقرب دشی کم گردد آگاه | |
| چو دخت الپخان بد جفت این طاق | برادرزاده‌ی بانوی آفاق | |
| که گر در حضرت بانوی معصوم | شود رمزی از آن دیباچه معلوم | |
| کند عون برادرزاده‌ی خویش | شود آزرده از فرزند دل ریش | |
| دهد دوری فزون‌تر همدمان را | بود بیم سیاست محرمان را | |
| وز آن سو چشم در ره مانده دلبند | که یارب کی به چشم آید خداوند | |
| به خود می‌گفت کشت این ماهتابم | که شب رفت و نیامد آفتابم | |
| پرستاران او نیز اندرین غم | چو مرغ کنده پر افتاده پر کم |