| شدند اهل حرم زین نکته آگاه | درون رفتند پیش بانوی شاه | |
| به رسم بندگی و نیک خواهی | نمودند اندران در گاه شاهی | |
| که دخت الپخان چون شد مقرر | که گردد هم‌نشین با خان کشور | |
| نه او بیگانه شد از دور پیوند | که او هم شاه بانو راست فرزند | |
| خضر خان کز بهار زندگانی | بهر سو میزند شاخ جوانی | |
| نباید کان گلی کش بار گردد | ز خار غیرتش افگار گرد | |
| از آن گاهی که دخت «کرن» گجرات | حوالت کرد شاهنشه بدان ذات | |
| به گوش او که این گفتار در شد | تو گوئی در تنش جان دگر شد | |
| برند از هم دو پیکر آشنائی | میسر نیست ایشان را جدائی | |
| صواب آن شد که دو لولوی هم درج | شود هر یک چراغی در دگر برج | |
| خوش آمد این سخن بانوی شه را | دو منزل شد معین هر دو مه را | |
| بجای شه شد و جای دگر دوست | دو جان یک جا و فارغ پوست از پوست | |
| همین شد رسم دوران ستم ساز | که نتواند دو کس را دید دمساز | |
| کجا برج از دو کوکب کرد معمور | که باز از یکدگر نفگندشان دور | |
| کجا دو مرغ را خانه بهم ساخت | که باز اندر میان سنگی نینداخت | |
| غرض هر یک به خلوت جائی خود رفت | به پای دیگران نز پای خود رفت | |
| پس از یک هفته آن ماه دو هفته | به خدمت آمدی از تاب رفته | |
| خضرخان کردی از دورش نگاهی | برآوردی ز دل دزدیده آهی | |
| دول رانی هم از دنباله‌ی چشم | بدیدی و فگندی شعله در پشم | |
| خضرخان راست کردی موزه از پیش | چنین کردی سلام دلبر خویش |