| نمی‌دانست چون او نیک و بد را | گمان بردی برادر جفت خود را | |
| ولیکن بود خان اعظم آگاه | که از نه طاق جفت اوست آن ماه | |
| بدین خوش بود آن باز شکاری | که زان اوست کبک مرغزاری | |
| برینسان مهر آن هر دو دل افروز | چو ماه نو همی افزود هر روز | |
| به بازی بودشان عشقی که یک دم | نبودندی جدا در بازی از هم | |
| نبد چون عشق در بازی مجازی | شد آن بازی در آخر عشق بازی | |
| چو طفلانی که با هم لعب سازند | بهم گه طاق و گاهی جفت بازند | |
| نهانی باختندی آن دو مشتاق | ز طاق ابروان هم جفت و هم طاق | |
| به یکجا خوردشان بودی جدا خواب | نخوردنی دمی بی یکدگر آب | |
| چنین تا هشت ساله دختر رای | نهاد از دور گردون بر نهم پای | |
| خضر خان چون به سرسبزی چنان گشت | که خواهد عالمی را سایبان گشت | |
| بباید کرد نخلی هم نشینش | که برخوردار گردد میوه چینش | |
| پس آنگه عزم شد سلطان دین را | هم آن معصومه‌ی پره‌ی‌نشین را | |
| که چون خان خضر خان «الپخان» است | که زیب چهره‌ی دولت بدان است | |
| به درج عصمتش دریست مستور | که چون خورشید نتوان دیدش از نور | |
| کنندش با هزاران ارجمندی | به عقد ان زمرد عقد بندی | |
| چو این اندیشه محکم گشت شه را | نوید خواستگاری داده مه را | |
| بسوی «الپخان» فرمان فرستاد | از آن اندیشه‌ی خیرش خبر داد | |
| الپخان کان بلندی یافت از بخت | بزیرفت آن مبارک مژده از تخت | |
| مهیا کرد با صد زینت و زین | ز بهر چشم ملک آن قره العین |