| چه خوش باشد در آغاز جوانی | دو بیدل را بهم سودای جانی | |
| خضر خان و دول رانی درین کار | دو دل بودند یکدیگر گرفتار | |
| کنون حرفی که من خواندم درین لوح | چنین بخشد به دلها راحت و روح | |
| که چون آمد دولرانی به درگاه | بشارت یافت از بخت نکوخواه | |
| به رسم بندگی بر پای می بود | به فرش خاص جبهت سای می بود | |
| به فرخ روزی اندر خلوت قصر | خضر خان را بخواند اسکندر عصر | |
| اشارت کرد بانوی جهان را | که بیرون افگند راز نهان را | |
| خلف را از خلیفه گوید این راز | که گشت بخت و دولت کار پرداز | |
| دولرانی خجسته دختر کرن | که نارد چرخ چون آمد مه به صد قرن | |
| شد است از بهر تزویجت مهیا | که گردد خانه زان ماهت ثریا | |
| چو خان را آمد این دیباچه در گوش | ز شرم شاه بانو ماند خاموش | |
| در آن شرمندگی ز ایوان برون رفت | ولیکن مهرش اندر جان درون رفت | |
| در آن دم بود خان ده ساله راست | که این هنگامه شادیش برخاست | |
| دول رانی به قدر هشت ساله | دو هفته ماه را بسته کلاله | |
| همه دندانش مست شیر بدر است | از آن مستی همی افتاد می‌خواست | |
| برادر داشت در هر وصف شایان | چراغ افروز گوهرهای رایان | |
| به صورت اندکی با خان کشور | مشابه بود همچون روی با رز | |
| ز هجران برادر در نهانش | غمی می‌زاد هر دم توامانش | |
| چو دیدی روی خان چیزی از انسان | از آن رو نقش خانش بود در جان | |
| چنان بی سلخ ماهی را ته پوست | به مهر آن برادر داشتی دوست |