| بود گاه غم و اندیشته یاری | مرا و عالمی را غمگساری | |
| بفرمود آنگهی کان نامه‌ی درد | نهانی محرمی سوی من آورد | |
| چو در چشم آمد آن دود جگر تاب | گشاد از دیده‌ی من در زمان آب | |
| سبک زان قرةالعین جهاندار | پذیرفتم بچشم و دیده این کار | |
| شدم بس سر بلند از خدمت پست | نمودم رجعت آن دیباچه بر دست | |
| چو آن را دیده شد آغاز و انجام | به هندی بود در وی بیشتر نام | |
| بسی ننمود در اندیشه زیبا | که پیوندم پلاسی را به دیبا | |
| ولیکن چون ضروری بود پیوند | ضرورت عیب کی گیرد خردمند | |
| غلط کردم گر از دانش زنی دم | نه لفظ هندیست از پارسی کم | |
| بجز تازی، که میر هرز بانست | که بر جمله زبانها کامرانست | |
| دگر غالب زبانها، در ری و روم | کم از هندیست، شد اندیشه‌ی معلوم | |
| زبان هند هم تازی مثال است | که آمیزش در انجا کم مجال است | |
| کسی کز گنگ هندوستان بود دور | ز نیل و دجله لافد، هست معذور | |
| چو در چین دید بلبل بوستان را | چه داند طوطی هندوستان را؟ | |
| خراسانی که هندی گیردش گول | خسی باشد به نزدش برگ تنبول | |
| شناسد آنکه مرد زندگانی است | که ذوق برگ خائی ذوق جانی است | |
| درین شرح و بیان کابیست دررو | کسی باور کند گفتار خسرو، | |
| که دانا باشد و منصف بهر چیز | زمین ها یک به یک دیده به تمییز | |
| سخن کز هندو از روم افتدش پیش | سوی انصاف گیرد، نی سوی خویش | |
| ز بی‌انصاف نتوان یافت این کام | که عمیا، بصره را به گوید از شام |