| مبارک بامدادی کاختر روز | شد از نور مبارک گیتی افروز | |
| رسید اقبال پیشانی گشاده | کله بالای پیشانی نهاده | |
| دلم را گفت کاحسنت ای جوان بخت | که بر گردون زدی اندیشه را تخت | |
| بشارت میدهم کز پرده‌ی راز | دری کرده ست دولت بهر تو راز | |
| خضر دی مژده‌ی دادست جا نی | خضر خان را به آب زند گانی | |
| چنین دانم که آن گوینده‌ی چست | توئی وان آب حیوان گفته‌ی تست | |
| مرا کاقبال خواند این مژده در گوش | ز شادی پای خود کردم فراموش | |
| رسیدم تا بدان گلشن که جستم | چو گل بر چشمه‌ی امید رستم | |
| معلا حضرتی دیدم فلک سای | ملک صف بسته و انجم صف آرای | |
| مرا، با آن شکوه پادشاهی | به پرسش داد مزد نیک خواهی | |
| عزیزم داشت همچون جم نگین را | تواضع کرد چون گردون زمین را | |
| نخستم گفت، خسرو، تا ندانی | که در من رسم کبر است این معانی | |
| چو سلک بندگی یکسانست از غیب | من ار برتر نهم خود را، زهی عیب! | |
| مرا در سر ز سودای جوانی | خیالی هست زآنگونه که دانی | |
| من آن خضرم که آب خضر دارم | ولیکن آب خوش خوردن نیارم | |
| اگر چه عالم است این دل درین گل | دو عالم غم کجا گنجد درین دل | |
| چو غم را جا نماند اندر دل تنگ | به چهره نقش بستم ز اشک گلرنگ | |
| ز تو خواهم که این افسانه‌ی راز | که کرد، از رخنهای سینه، در باز | |
| چنان سنجی ز بهر این دل تنگ | که در میزان دلها کم شود سنگ | |
| دل مرده حیات از سر پذیرد | وگر کس زنده دل باشد، بمیرد! |