| گروه خویش را فریاد رس گشت | گران بار عنایت باز پس گشت | |
| از آن بخشش که دامانش گران کرد | ره آوردی به مسکینان روان کرد | |
| به یک قطره ز دریای الهی | فرو شست از همه امت سیاهی | |
| هزاران شکر یزدان را که ما را | سبرد آن فرخ ابر با حیا را | |
| که چون خورشید حشر آید به گرما | از آن بی سایه باشد سایه بر ما | |
| خطابش سکه بر دینار خور زد | قمر را مهر و انشق القمر زد | |
| سریر شرع، تخت پائدارش | به تختش چار عمده چار یارش | |
| از آن هر چار ایمان سخت بنیاد | چنان کز چار عنصر آدمی زاد | |
| ابوبکر اول آن هم منزل غار | که دوم جای پیغمبر شدش یار | |
| عمر دوم، که بستد جان ز فرزند | که زنده کرد از آن عدل خداوند | |
| سوم عثمان، دو صبح صدق را مهر | که گشت از مهر قرآن روشنش چهر | |
| چهارم حیدر آن در هر هنر فرد | فقیه و عالم و مرد و جوان مرد | |
| دگر یاران که سیارات نوراند | امم را پیشوای راه دوراند | |
| ز ما بادا درود بی کرانه | فراوان خاک بوس چاکرانه | |
| نخست اندر جناب مصفائی | کزو دارد دل ما روشنائی | |
| پس اندر خدمت آن پاک جانان | که بودند آن ملک را هم عنانان | |
| مبادا جان ما بی یادشان شاد! | همیشه یادشان در جان ما باد! |