| شبی همچون سواد چشم پاکان | نهفته رو، ز چشم خوابناکان | |
| ز نور او کینه پرتوی بدر | ز قدر او نموداری شب قدر | |
| فلک مه را بسی دندانه کرده | وزان گیسوی شب را شانه کرده | |
| مهش در چشم نیکان ریخته تاب | فگنده چشم بد را پرده‌ی خواب | |
| چو زینسان زیوری بستند شب را | به احمد جبرئیل آمد طلب را | |
| نویدش داد کای سلطان عشاق | به عزم عرش والا، قم علی الساق | |
| براقی پیشکش کردش فلک گام | که وهم از وی به حجت تگ کند وام | |
| دو گامی زین جهان تا آن جهانش | دو جولان از مکان تا لا مکانش | |
| سیه چتر از شب معراج بازش | ز «سبحان الذی اسری» طرازش | |
| نخست اسپش به سیر فکرت آسا | شد از بیت الحرم در بیت اقصا | |
| سبک، گنبد به گنبد شد روانه | ز بیتی تا به بیتی، خانه خانه | |
| گذشت از هفت سیاره به یک دم | ز دوشش برج بلکه از شش جهت هم | |
| ره از صف ملائک گشته صف صف | هم از رف برگذشت و هم ز رفرف | |
| بسدره ماند هم پرواز والا | وز آنجا رفت بالا مرغ بالا | |
| رسید آنجا که نتوان گفت جائی | هوائی در گرفتش بی هوائی | |
| در آمد خازنی از وحدت آباد | جهت را شش خزینه داد بر باد | |
| جهت چون پرده برد از پیش دیدار | جمالی بی جهات آمد پدیدار | |
| چو هستی نیست گشت از هست بی نیست | عیان شد هستی ای کوهست معنیست | |
| لقائی دید کانجا دیده شد گم | نه دیده بل همه هستی مردم | |
| در آن حضرت چو خواهش را محل دید | همه مشکل به کار خویش حل دید |