| بدان مقصود خواهش بخش راهم | که از تو جز تو مقصودی نخواهم | |
| ز همت نردبانی نه درین خاک | که بتوانم شدن بر بام افلاک | |
| امیدی ده که ره سویت نماید | کلیدی ده که در سویت گشاید | |
| چو دادی از پی طاعت وجودم | به طاعت بخش توفیق سجودم | |
| به کاری رهنمونی کن دلم را | که نسپارد به شیطان حاصلم را | |
| مرا با زندگانی بخش یاری | که تا جان دادنم دل زنده داری | |
| بده با آشنائی آب خوردم | که من زان آشنائی زنده گردم | |
| مبر نزدیک شانم در غم و سور | که دور از من بوند چون توئی دور | |
| نماز من، کزو رویم به پستی است | برون طاعت، درون صورت پرستی است | |
| نیازی ده ز ملک بی نیازی | کزان گردد نماز من نمازی | |
| بهر چه آید درونم دار خرسند | برون هم، زیور خرسندیم بند | |
| چو راه دور نزدیک است پیشم | چنان دار از کرم نزدیک خویشم | |
| که از خود دور صد فرسنگ باشم | به یادت بی دل و بی سنگ باشم | |
| چوره پیش است، زاد منزلم ده | چو جان خواهی ستد، باری دلم ده | |
| چو خواهد خفت، لابد، نفس باطل | پس از بیداریش خسپان ته‌ی گل | |
| چو خاکم بر سر افتد در ته خاک | تو کن، بر خاکساری، رحمت ای پاک |