| به یارنش هم ز دل چاشنی داد | ز سوز، آن شمعها را روشنی داد | |
| بامت هم رسید آن شعله‌ی شوق | که چون پروانه جان دادند از آن ذوق | |
| همو راند ز در نامقبلان را | همو خواند بخود صاحب دلان را | |
| گهی بخشد جنیدی را کلاهی | که تنها ز اهل دل باشد سپاهی | |
| گهی با شبلی آن همت کند ضم | که صید خویش نپسندد دو عالم | |
| گهی در پیش شاد روان اسرار | نماید جلوه‌ی منصور برادر | |
| همو داند که این راز نهان چیست | چه داند مردم گم گشته، کان چیست؟ | |
| شناسای ضمیر راز دانان | مراد سینه‌های پاک جانان | |
| ز لیلی او به دفتر زد رقم را | همو پرداخت از مجنون قلم را | |
| چنان بخشد به خسرو شربت کام | که از شیرین و شکر خوش کند کام | |
| کند فرهاد را روزی چنان تنگ | که میرد، سنگ بر دل، در دل سنگ | |
| نه جرمی دارد آن کو کام کم یافت | نه کاری بیش کرد آن کین کرم یافت | |
| نوشته بر سر ما یفعل الله | چرا و چون کجا گنجد درین راه | |
| هر آنچه او کرد گر خوب است و گر زشت | خردمند آن همه جز خوب ننوشت | |
| ازو دان هر چه هست ار هست ور نیست | که هست و نیست «کن» جزوی دگر نیست | |
| بهر کس نعمت شایان سپرده | خرد را گنج بی پایان سپرده | |
| پس آنگه عشق را کرده اشارت | که اندر گنج عقل افگنده غارت | |
| ز گنج عقل «خسرو» را خبر نیست | درو جز عاشقی عیبی دگر نیست |