| سر نامه به نام آن خداوند | که دلها را به خوبان داد پیوند | |
| ز عشق آراست لوح آب و گل را | بدان جان، زندگی بخشید دل را | |
| ز زلف و رخ، بتان را روز و شب داد | وزان نظاره جانها را طرب داد | |
| قلم را داد سودای الهی | که بنوشت این سپیدی و سیاهی | |
| بتان چین و خوبان طرازی | پدید آورد بهر عشق بازی | |
| کرشمه داد چشم نیکوان را | شکار شیر فرمود آهوان را | |
| مسلسل کرد زلف ماهرویان | مشوش روزگار مهر جویان | |
| ز هی نقاش صورت های زیبا | که پشت خاک ازو شد روی دیبا | |
| نمک بخش دهن‌های شکر خند | حلاوت پرور لبهای چون قند | |
| بیاراید به مروارید گل پوش | عروسان چمن را گردن و گوش | |
| نهد در صبح مهری کاندر افلاک | به رسم عاشقان دامن کند چاک | |
| ز هستی هر چه دارد صورت بود | ز سر عشق کرد آن جمله موجود | |
| بادم داد شمع و روشنائی | نهاد ابلیس را داغ جدائی | |
| چو بر نوح از تف غیرت زند برق | به طوفان مردم چشمش کند غرق | |
| به نوری بخشد ابراهیم را راه | که در چشمش نیاید انجم و ماه | |
| چو خواهد عین یعقوب از پسر نور | ز عینش قرة العینش کند دور | |
| کند بر موسی آن راز آشکارا | که تاب آن نیارد کوه خارا | |
| چو تاب مهر بر روح الله افشاند | ز مهر و دوستی جان خودش خواند | |
| چو مهرش زد به زلف مصطفی دست | چنان صد جان به تار موی اوبست | |
| جمالی داد احمد را بدرگاه | که چاک افتاد زان در سینه‌ی ماه |