| کرد چوره در سرطان آفتاب | چشمه‌ی خورشید فرو شد باب | |
| ابر سرا پرده به بالا کشید | سبزه صف خویش بصحرا کشید | |
| آب فرو ریخت به کار زمین | زد همه بنشست غبار زمین | |
| سیل، عنان بس که به تندی گزاشت | باد به زنجیر نگاهش نه داشت | |
| چون دهل رعد شد از آب غرق | گرم شد از آتش سوزان برق | |
| گرم چنان شد که چو آواز داد | غلغله در گنبد گردون فتاد | |
| قوس قزح گشت کمان وار کوز | از دو طرف سبز پی و سرخ توز | |
| تاب کشید آتش به رقش چنان | کش نم صد ابر نه دارد زیان | |
| جوی که شد مست خوش و آبدار | آب گرفتش لب و سبزه کنار | |
| صفوت آب ار تو ندانی محال | زیر زمین ابر نمود از خیال | |
| تندی سیلاب به بالای کوه | از شغب آورد زمین را ستوه | |
| ماند همه وقت خط سبزه‌تر | از کف خورشید نهان شد اثر | |
| هر دمنی یک گل و صد آب جو | هر چمنی صد گل و صد آبرو | |
| برق به شمشیر در آورد تاب | گشت زره پوش سواران آب | |
| برق، بهر سوی، بتابی دگر | دست، بهرجوی، بر آبی دگر | |
| پرده نشین گشت فلک سو به سو | با همه زالی شده پوشیده رو | |
| جوی که شد برهنه سیمین تنش | جامه غوکی شده پیراهنش | |
| خاک ز بی آبی امان یافته | چشمه ز جوی آب روان یافته | |
| چون زمین از آب شده سیم ناب | باد گره بر زده بر سیم آب | |
| جوی رسیده به بلندی ز سیل | هم به تواضع به نشیبش میل |