| گر چه زد ریا گذرد بیش و کم | آب نباشد مگرش تا شکم | |
| دیده شب و روز بسی گرم و سرد | رفته بهر سوز پی آب خورد | |
| لطمه زنان بر رخ دریا به زور | آب ازان لطمه به فریاد و شور | |
| تا عمل بحر شدش مستقیم | آمده از عبره‌ی دریاش سیم | |
| پیشه‌ی ملاح در و شیم پاش | تیشه‌ی نجار از و در خراش | |
| مرکب بحری زسفر گشته چوب | بر طرف بحر شده پای کوب | |
| بگذرد از آب سوارش به خواب | غرقه نگردد چو سواران آب | |
| در ته او آب سبک خیز نیست | گر چه که صد نیزه بود، تیز نیست | |
| در ره بی آب نداند شدن | کیست که بی آب تواند شدن | |
| موج گران یافت سبک بر رود | ارچه گران گشت سبک تر رود | |
| شاه در آن خانه‌ی چو بین نشست | وز پل چو بین همه دریا ببست | |
| آب شد از بحر روان تخته پوش | کرده ز هر تخته معلم خروش | |
| موج سوی جاریه می‌برد دست | بیل به سیلیش همی کرد پست | |
| نعره ملاح که می‌شد به اوج | بر تن خود لرزه همی کرد موج | |
| سلسله‌ی موج ز دامی که بافت | ماهی از آن دام خلاصی نیافت | |
| بس که بجوشید زمین همچو دیگ | آب روان تشنه‌ی گل شد به ریگ | |
| آب از آن غلغل ز اندازه بیش | گرد نمی‌گشت به گرد آب خویش | |
| عکس رسنها که فرو شد باب | بست به پهلوی نهنگان طناب | |
| کشتی شه تیزتر از تیر گشت | در زدن چشم ز دریا گذشت | |
| راست که شه بر لب دریا رسید | گوهر خود بر لب دریا بدید |