| شب چو وداع مه و سیاه کرد | صبح دم از مهر قبا پاره کرد | |
| کوکبه‌ی شرق سوی شرق تافت | لشکر مغرب سوی مغرب شتافت | |
| سرور مشرق به وداع پسر | گریه کنان کرد ز دریا گذر | |
| خاص شد از بهر وداع دو شاه | چو تره بایسته‌ی آرام گاه | |
| خلوت ازین گونه که محرم نبود | هیچ کس از خلوتیان هم نبود | |
| آنچه بد از مصلحت ملک راز | یک بد گر هر دو نمودند باز | |
| از پس آن ، هر دو به پا خاستند | عذر بدو نیک همی خواستند | |
| خسته پدر از دل پرخون و ریش | دست در آورد به دلبند خویش | |
| ناله همی کرد که ای جان من | جان نه ازان دگری ، زان من ! | |
| چون تو شدی دل ز که جوید ترا ؟ | وین به که گویم، که بگوید ترا ؟ | |
| آه ! که صبر ازدل و تن می‌رود | خون من از دیده‌ی من می‌رود | |
| چون شعب ناله ز غایت گذشت | گریه و زاری ز نهایت گذشت | |
| یک نفسی زان نمط از هوش رفت | کش سر فرزند ز آگوش رفت | |
| وان خلف پاک هم از درد دل | خاک ره از گریه همی کرد گل | |
| بسته دل و جان به وفای پدر | دیده همی سود به پای پدر | |
| اشک فشانان به دل دردناک | مردمک دیده فتاده به خاک | |
| هر دو به جان شیفته‌ی یک دگر | دوخته بودند نظر با نظر | |
| روی بهم کرده چنین تا بدبر | هیچ نگشتند ز دیدار سیر | |
| عاقبت الا مر دران اتفاق | چونکه ندیدند گزیر از فراق | |
| هر دو رخ خون شده عناب رنگ | یک دگر آغوش گرفتند تنگ |