| گفت به حاجب که بشه باز پوی | خدمت من گوی و پس آنگه بگوی | |
| با منت از بهر تمنای ملک | خام بود پختن سودای ملک | |
| پخته‌ئی آخر ! دم خامان مزن | من زتو زادم! نه تو زادی زمن | |
| ملک به میراث نیابد کسی | تا نزند تیغ دو بسی | |
| نیستم آن طفل دیدی نخست | بالغ ملکم به بلاغت درست | |
| خرد مخوانم که ز دور ز من | داد خدا دور بزرگی به من | |
| جز تو کسی گردم این در زدی ، | سرزنش تیغ منش سر زدی | |
| لیک توئی چون به پی این سریر | من ندهم ، گر تو توانی بگیر ! |